Het is een kort nachtje, maar we hebben lekker geslapen. Ik word pas om 07.15 uur wakker en Jurgen een kwartiertje later. We hebben dan al, volgens afspraak, een berichtje van m'n ouders dat zij ook al wakker zijn en spreken af dat we rond 8.00 uur op hun deur kloppen. Daar blijkt dat zij praktisch niet hebben geslapen, ze waren over hun slaap heen. Nou ja, dat komt dan vanzelf!
Het ontbijt is op z'n zachtst gezegd nogal sober. We roosteren wat boterhammen, ik neem een bagel en mijn vader waagt zich zelfs aan een fabriekswafel. En dat was het eigenlijk wel. Ach, eten we straks nog wel iets.
Vandaag staan er een paar dingen in Miami op de planning en daarna gaan we naar ons appartement in Marathon. Het weer is oké: bewolkt met zon, af en toe een heel klein buitje en een graad of 23.
De eerste stop is de Walmart, nu voor 'echte boodschappen'. We halen drinken, fruit, snacks, en dit keer een koeltas. Zo kunnen we even vooruit.
Daarna gaan we naar het Holocaust Memorial. Niet omdat het nu zo'n vrolijke bestemming is, maar in 2014 zijn we hier niet geweest en ik wilde dit indrukwekkende monument graag zien. Uiteraard is het ons gelukt om dit te bezoeken op de enige dag in de week dat het gesloten is.
Toch is niet helemaal duidelijk wat gesloten is, want we kunnen overal in en omheen lopen.
Het monument is inderdaad ontzettend indrukwekkend. Je wordt stil van alle namen die op de muren staan.... Een plek om kippe(n)vel te krijgen.
Na de nodige foto's gaan we weer door. Ocean Drive en Woodwyn staan nog op de planning.
Ocean Drive 'doen' we nog wel en we maken de foto's van de art deco hotels. Woodwyn slaan we over, in plaats daarvan maken we een ongeplande stop bij Alamo op het vliegveld. Het kan in onze vakantie niet anders; we moeten de auto omruilen. Dit keer is het de 'schuld' van mijn moeder. Nee hoor, zij kan er niets aan doen maar haar gordel blijft steeds hangen. Dat is verre van prettig, en nu zijn we toch nog in de buurt dus we ruilen die auto gewoon om.
Uiteraard krijgen we de nodige excuses en voor het enorme ongemak (?) hoeven we de auto niet afgetankt in te leveren. Da's mooi! We kijken even in de rij en zien een behoorlijk luxe witte Expedition staan. Die heeft mijn favoriet: een panoramadak, dus die wordt het!
Wij zijn inmiddels enorm bedreven in het wisselen van auto's dus nog geen half uur nadat we binnen zijn gereden, rijden we weg met deze kolos. En alle gordels doen wat ze moeten doen 👌
Nu we de auto hebben gewisseld is het al 'tussen-de-middag' en na het nogal karige ontbijt van vanmorgen hebben we best trek. Hoogste tijd dus voor een eerste authentieke ontbijt ervaring: we stoppen bij een Cracker Barrel.
Het duurt even voor iedereen de kaart heeft ontcijferd, er staat natuurlijk ook bizar veel op, maar dan zijn we er uit. M'n moeder en ik nemen de eggs-in-a-basket; een heel bescheiden ontbijtje met 2 eitjes, toast, hashbrowns en bacon. M'n vader en Jurgen gaan los met een wat uitgebreider menu met ei, bacon, worstjes, hashbrowns, biscuits, gravy en grits (die natuurlijk niemand op wil eten) en nog wat toast. Het smaakt heerlijk en de bordjes gaan zelfs helemaal leeg!
Tijd voor de Overseas Highway. We stoppen bij het visitor centre op Islamorada waar niet heel veel te zien is en daarna maken we een stop bij Robbie's. Geen idee of dit in 2014 ook al zo was, maar inmiddels betaal je 4$ voor het voeren van de vissen en ook nog eens 2,50$ per persoon om 'door' te mogen lopen. Dat zijn best dure foto's. Een paar meter verderop heb je een prima zicht op alle pelikanen die hier rondhangen in de hoop her en der een visje op te vangen. Pelikanen zijn echt heel erg grappige vogels. Van een afstandje dan. Dichterbij hebben ze toch wel een hele grote snavel 😁
We gaan weer door voor het laatste stukje en we hebben geregeld last van een dipje. Je rijdt hele stukken waar je niets van de zee ziet, de route is niet overal heel inspirerend. Net na 17.00 uur komen we aan bij onze accommodatie. De sleutel en papieren zitten keurig in een envelop die aan de porch van het kantoortje hangt. Of eigenlijk aan de tijdelijke keet; na Irma zijn ze nog niet toegekomen aan het herbouwen van het kantoor; eerst moest de accommodatie opgeknapt worden.
En die is dan wel heel netjes, precies zoals op de plaatjes. We hebben een woonkamer, keuken, 2 slaapkamers en een badkamer. En rondom balkons. Hier houden we het wel twee nachten uit!
Terwijl de rest binnen aan tafel z'n ding zit te doen, zit ik lekker op het balkon het dagboek te schrijven. Het waait de hele dag al stevig en gecombineerd met de temperatuur doet het erg Caribisch aan. Op weg hier naar toe kwamen we verschillende reclameborden tegen voor een Sandal Outlet. Daar rij ik nog even met m'n moeder naar toe. Helaas is het niet zo outlet. Of mischien wel niet omdat ze er vooral heel veel dure merken hebben, en die zijn eigenlijk nog steeds duur. Wel ziet m'n moeder een paar fijne Sketcher sandalen, maar ze besluit nog te wachten en ze in Orlando te kopen. Op de terugweg haal ik voor Jurgen nog wat lokaal bier, en net na 19.00 uur zijn we weer terug. Daar blijkt de deur van de badkamer vanzelf in het slot te zijn gevallen zonder dat er iemand in zat. Dus de mannen moesten aan de klus maar het is gelukt. We maken maar even de afspraak dat deur gesloten betekent badkamer bezet, want niemand wil nu zomaar meer de deur op slot doen 😄
Na dit avontuur is het alweer de hoogste tijd om wat te gaan eten. Bij mijn moeder slaat het slaapgebrek inmiddels keihard toe; ze heeft helemaal geen honger en is een beetje licht in haar hoofd. Wij bestellen dan ook allebei een cesar salade met gegrilde kip en een portie friet. Jurgen en mijn vader nemen allebei een steak. Het eten is lekker, en mijn moeder knapt er toch wel weer wat van op, maar het is echt veel te veel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten