Het is vroeg... heel erg vroeg! We sliepen gisteren ook al zeer op tijd, zou zo maar kunnen dat dit iets te maken heeft met de vermoeidheid en spanningen van de laatste weken. Maar nu is het dus pas 04.45 uur als ik wakker word van Jurgen die naar het toilet moet. Natuurlijk moet ik dan ook en dan kunnen we niet meer slapen. En dat is jammer want de wekker staat pas 2 uur later.
Maar wat lezen, spelletje op de telefoon en uiteindelijk toch nog wat dutten tot de wekker gaat.
Douchen, aankleden en naar beneden waar m'n ouders al zitten te wachten 😊
Jurgen brengt nog even de eeuwige föhn naar de auto en we wachten nog een paar minuten op de shuttlebus die ons in 5 minuten naar Schiphol brengt.
We zoeken de juiste balie op en ondanks dat we alleen de koffers kwijt hoeven gaat het niet heel erg snel. En passant worden we nog 'getrakteerd' op een redelijk onsmakelijk tafereel, veroorzaakt door een 'dame' die en paar maten te dik is voor haar kleding (of haar kleding is een paar maten te klein...) en in een te strakke legging en een (veel) te kort shirt de koffer staat over te pakken 😨
Als we aan de beurt zijn krijgen we aan de balie de vraag of we de afgelopen 14 dagen in China of Iran zijn geweest en na ons ontkennende antwoord gaan de koffers op de band en verdwijnen ze in de duistere krochten van Schiphol.
Wij lopen gelijk door naar Security. TSA Pre of niet, hier op Schiphol gaat dit tegenwoordig heel snel. Alles mag in de tas blijven zitten. Je moet wel alles uit je zakken halen en bijvoorbeeld een vest met rits mag je niet aanhouden maar verder kun je zo de scanner in. Bij mij gaat het natuurlijk weer piepen en ik word vrij grondig gefouilleerd. De dubbele knoop in m'n spijkerbroek is waarschijnlijk de boosdoener. Van de handbagage gaat dan weer de rugzak van m'n moeder via een omweg. De flesjes handgel gaan allemaal door de check en komen er uiteraard schoon uit.
Direct na security zit paspoortcontrole en daar is het lekker druk zullen we maar zeggen. Er staat een flinke rij maar toch gaat het nog vrij snel. We worden door een dame ieder een ander rij in gestuurd. Mijn ouders zijn sneller door de geautomatiseerde controle dan wij langs de marechaussee meneer zijn, maar die is wel vriendelijk.
Dan is het tijd voor het ontbijt. Dat halen we bij Bread. Zoals altijd smaakt dit prima, maar zijn de broodjes op z'n zachtst gezegd nogal knapperig afgebakken. Als ook dat op is gaan we richting de gate. We hoeven niet heel lang meer te wachten tot we gaan boarden. We hebben 2 x 2 stoelen achter elkaar dus dat zit prima. En ook nu weer bij United voldoende beenruimte.
De vlucht verloopt soepel. Snel na het opstijgen, eens niet van de Polderbaan, krijgen we een drankje met een zakje zoutjes. En niet heel lang daarna komt het eten al. Jurgen neemt de chicken, ik de pasta. Het smaakt prima maar de salade is smerig. En het ijsje wat we na het eten krijgen vind ik qua smaak op z'n minst discutabel: gember/honing. We krijgen nog eens wat drinken en daarna gaat het licht uit en de raamluikjes dicht. Blijft bijzonder op een dagvlucht.
We kijken wat films, het aanbod is best heel prima. Het zijn niet bepaald culturele hoogstandjes (Jurgen kijkt bijvoorbeeld Mad Max en de spin off van Fast & Furious, ik kijk Jumanji 2 en Pointed Knife) maar het helpt je door de lange zit heen. Een uur voor landing krijgen we nog een soort broodjestosti met wat te drinken en een stroopwafel. We gaan er van uit dat we deze bij Alamo niet nodig gaan hebben dus we eten hem lekker op 😄
Dan komt, na 8 uur en 40 minuten, Chicago dan toch in beeld; het is erg helder weer en hier en daar zien we nog sneeuw liggen. We landen keurig op tijd, het is dan 14.00 uur locale tijd. We zijn snel uit het vliegtuig en lopen direct door naar immigrations. Jurgen en ik kunnen door de kiosk maar omdat het voor mijn ouders de eerste keer in Amerika is, lukt het bij hen niet. We worden naar een rij gedirigeerd en de mevrouw achter de balie zegt dat we met z'n vieren naar voren mogen komen. Het kost wat vingerafdrukken en foto's (van m'n ouders, wij hoeven niet meer) en dan staat de stempel!
Al met al heeft het een minuut of 15 geduurd, bizar snel. De koffers komen ook alle 4 tegelijk, dat is ook wel eens anders geweest! We halen de koffers van de band, lopen door de douane en zo'n 15 meter verderop leveren we de koffers weer in. Tot in Miami!
We nemen de bus naar terminal 1 en daar gaan we door security. Hier blijkt dat TSA Pre inderdaad heel veel tijd scheelt! Jammer dat dit totaal random wordt toegekend want het is echt wel ideaal.
Op zich hoeven we helemaal niet snel te zijn... Een paar maanden na het boeken van de tickets kregen we het bericht dat de binnenlandse vlucht verzet was, bijna 2 uur later. Dat betekent dat we hier zo'n 5,5 uur voor de overstap hebben. Dat is aan de ruime kant.
Eerst halen we maar eens koffie (en thee) en we lopen wat op en neer langs de gates. Je moet toch aan je stappen komen 😉 Dan gaan we ook nog iets eten. Jurgen neemt een ceasar salade, ik neem een pizza peperoni en mijn ouders delen een pizza Margarita. Het smaakt prima, maar ik heb altijd trek op zo'n reisdag.
En dan is het ongemerkt toch zo langzamerhand tijd geworden om te boarden. Dit is een 'klein' vliegtuig met 2 rijen van 3. Dus 1 van ons zit alleen. Het blijkt dat dit inderdaad zo is, geen buren. Dus we hebben per 2 3 stoelen. Lekker hoor, zit toch even wat ruimer. Jurgen slaapt al voor het vliegtuig opstijgt en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik toch ook even wegdut. Alleen de 'oude garde' houdt stug vol 😁
Precies op tijd (dus eigenlijk veel te laat, 23.50 uur) landen we op Miami. Omdat we het hele circus van immigrations al in Chicago hebben gehad, hoeven we hier alleen maar een marathon te lopen naar de bagageband en daarna naar de autoverhuur. De koffers zijn er heel snel dus we staan binnen een half uur na 'touch-down' bij Alamo. Mijn ouders bewaken de koffers en wij gaan naar de balie. Ook nu is de huur prima geregeld, krijgen we geen enkele extra vraag, en kunnen we de gehoopte gigantische auto ophalen. Er was nog enige twijfel van mijn kant: op de papieren van Happytours stond dat het een Ford Expedition or similar zou zijn, op de reserveringsbevestiging van Alamo stond een Tahoe or similar.
Het werd een Suburban. We mochten kiezen uit een rij met een stuk of 8 gigantische auto's. 6 Expeditions, 1 GMC en een Suburban. En die hebben we nog nooit gehad, dus die wilde Jurgen nu wel eens proberen.
Als de greeter de auto uit de rij haalt, volgen er wat ontstellende blikken op de gezichten van mijn ouders als ze zien hoe groot die auto is 😆 Mooi, want dat was het idee!
We rijden via de Walmart naar het hotel. even wat kiwi's en flessen water halen. We zijn nog nooit zo snel door de Walmart gelopen want we zijn er zo ondertussen wel heel erg klaar mee voor vandaag.
We rijden het laatste stukje naar het hotel. Het inchecken gaat vlot, het blijkt dat we dit hotel eergisteren toch al betaald hebben. Voelt toch een beetje als een gratis overnachting 😂
De kamers zijn wat ouder maar wel erg groot. Ik snap alleen niet dat er altijd van die smerige vloerbedekking ligt. Tegen 02.15 uur storten we lichtelijk uitgeput op ons bed neer en ongeveer 10 seconden later liggen we in diepe rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten